მელოდი ისე მიდის გზებზე ვერაფერს ამჩნევს
ღიმილისა და დანარჩენი ნაცრისფერი ფიგურების
გარდა. მას არაფერი სტკივა. ის მშვიდად არის
რადგან იცის რომ ეს მაღალი ნაცრისფერი შენობები
იცავენ მას. თუ დაღლას იგრძნობს გზაში მიეყუდება
რომელიმე კედელს, თვალებს მილულავს და თავს
მყუდროდ ჩარგავს კისერში. ფანჯრებიდან დამწვარი
ხორცის სუნი მოცოცავს მისკენ, შემოეხვევა სახეზე
და გაჩერებულ ატმოსფეროს ნელა მოარღვევენ
მოჭრილი ლურჯი თითები. მელოდის სუნთქვა ეკვრის.
თითები ეცემა წვიმის გუბეში და ხმამაღალი კივილი
ისმის. არა სადმე გარეთ. მის შინაგან სივრცეში.
ღამე. რომ სიზმარს ეძახიან. და ის უსაფრთხო
დღის ღიმილები რომ მწვანე ხარხარად იქცევა ხოლმე.
თვითონ პატარავდება. მის გარშემო მხოლოდ ოთხი
უზარმააზარი ეკრანია გაწელილი. მათ ზემოთ ცა არაა.
ეკრანებზე კი ეს მწვანე ხარხარი სხვადასხვა სახეებისა.
ფორმებს რომ იცვლიან.
ხარხარის შემდეგ კი კლოუნების
გამოსვლაა. უზარმაზარი წითელთმიანი თავებითა და
თეთრი სახეებით ცეკვავენ წრეში ჩაბმულნი საკუთარი
სიმღერის რიტმში. პამ პამ პამ პარ პამ პამ. პარარამ.
გაიღვიძე მელოდი.
No comments:
Post a Comment