ეს ყველაფერი ბეთჰოვენის მეცხრე სიმფონიის ფონზე...

- აჰ, მეგობარო, მანდ ყოფილხარ? -
- ახლა კი მომისმინე... თუ გყვარებია შენ როდისმე ...

ჩემი სახელი N-ით იწყება, ''ენ''- ით.
მე ვფიქრობ არასდროს დავიხრჩობ თავს ოკეანეში, სამაგიეროდ
მე შემიძლია წარმოვიდგინო როგორ ეშვება მისი ფსკერისკენ ჩემი
სხეული - როგორც მოცისფრო მარმარილო ცივ უსასრულობაში.
სახე ალბათ იქნება მშვიდი, ცისფერი ხელები თეთრი კაბის ლივლივში
და წყალში გაბნეული თმა.
ღამის სიბნელე მხოლოდ ამხიარულებთ მგზავრებს, კაპიტანი ღირსეულად
ეწევა სიგარას, მთელი გემი სიცოცხლითაა სავსე. შორიდან უამრავი,
პატარა, ოთხკუთხედი ნათება.
ეს ყველაფერი ბეთჰოვენის მეცხრე სიმფონიის ფონზე... თუმცა არა, აშკარად
რამე მშვიდი უფრო მოუხდებოდა.

მე არ დავარქმევ ჩემს შვილს ჰამნეტს და იგი არ დაიღუპება თერთმეტი წლისა.

ეს მოთხრობა 2008 წლითაა ჩემს რვეულში დათარიღებული, არ ვიცი
რატომ დავწერე, ვფიქრობ რისი სუნი აქვს და ვერ მოვიფიქრე მაინც.

ასვენია წაბლის ხის წაბლისფერ კუბოში. კუბი ღიაა. ჩანს მისი
გაფითრებული სხეული, უსიცოცხლო სახე რომელიც ოდესღაც
ვარდისფერი იყო, ახლა კი აღარ ეტყობა სიცოცხლის ნიშანწყალი.
არც ის ღიმილი ამშვენებს მის ბაგეებს, მოკუმულ ტუჩებს, რომლებიც
რამდენიმე დღის წინ იყო წითელი, ნაზი, დაბერილი... არ ჩანს მისი
თვალები, რომლებიც დახუჭულია, თაფლისფერი დიდი თვალები,
შუაში დიდი შავი წერტილები რომ ჰქონდათ... აღარც მის თმებს აღარ
აქვს სურნელი.
მისი მოძრავი, სხარტი სხეული ახლა გაუნძრევლად დევს.
ვეღარ დადის, ვეღარ ცეკვავს, ვეღარ კისკისებს...
ვეღარც მის საყვარელ ქმარზე ზრუნავს და ვეღარც პატარა ივანზე.
ყველაფერი მდუმარეა. აღარავითარი საზრუნავი და არავითარი
ვალდებულება. სიჩუმე, სიმშვიდე, სიცარიელე.
გარშემო ირევა შავებში ჩაცმული ხალხი შეწუხებული სახეებით.
ზოგი თავს აქნევს სინანულით, ზოგს ცრემლიც კი მოსდის.
ირევიან შავებში ჩაცმული მოჩვენებები უსიცოცხლო, ბნელ ოთახში.
ფანჯრები ჩაკეტილია, ფარდები ჩამოშვებული.
მეორე ოთახი. ორი ლოგინი, ღია ფანჯრები.
პატარა, მრგვალ ხის მაგიდაზე დევს ლარნაკი, უწყლო ლარნაკი,
რომელშიც გამხმარი იასამნისფერი ყვავილები აწყვია.
პატარა ხისჩარჩოიანი სურათი. შიგნით ის არის, 18 წლისა. იღიმის, ლამაზია.
ლოგინზე ზის ახალგაზრდა კაცი, სადღაც 25 წლის. თმა ოდნავ შესჭაღარავებია
და სახე გაფითრებია. მარცხენა ხელი ოდნავ უკანკალებს და მას შესცქერის
შუშის მიღმა. გული ნელა უცემს, გონება სწრაფად მოძრაობს.
ერთი მოგონება ცვლის მეორეს, თვალწინ მიქრის წამებში მთელი ცხოვრება.
დარჩა მხოლოდ ეს წამები, წამებში დატეული მოგონებები.
შუადღის მზე ძლიერ აჭერს, აგვისტოს მზე. პატარა გოგონა კი დარბის
მინდორში, წყვეტს გვირილებს და აკეთებს გვირგვინს. თეთრი მზის ქუდი
მოხადა უცებ ჩრდილოეთიდან დაბერილმა ქარმა. ის მისდევს ქუდს და
თან კისკისებს...
დაფრინავენ მინდორში თეთრი და ცისფერი პეპლები. არ არის მათი დაჭერა
ძნელი, მაგრამ თუ დაიჭერ და გაუშვებ ხელზე თეთრი მტვერი დაგრჩება.
კარი უცებ გაიღო და ივანუშამ შემოირბინა. მამასთან მივიდა, ცრემლიანი
ღიმილით შეხედა; მან უკვე იცის რომ დედიკო ცაში აფრინდა და ანგელოზად
იქცა.
- მამა, იცი დედიკო ჩამოფრინდა, მინდორშია, ის ლამაზი პეპელაა, წამოდი ნახე!
- არა, პეპლები მალე კვდებიან, მე კი ვერ დავკარგავ მას ხელმეორედ...
დაიხურა კუბო. ჩადეს ამოთხრილ მიწაში, დააყარეს მიწა და ყვავილები.
- ივან, წამოდი მინდორში, დავუწნათ დედას ყვავილების გვირგვინი, მერე კი
ნაყინს გიყიდი.
- შოკოლადის ნაყინი მინდა!

ო დროო დროო მზისფერ თვალებს ანათებ ქალაქს და გავუყვებით უცნობ ქვაფენილს თეთრი ბაფთებით

წითელი ვარდები... გუშინწინდელებია და თითქოს ოდნავ
თავი ჩაუქინდრავთ, მხოლოდ ერთი მიყურებს ამაყად.
თუმცა თავი დავანებოთ მათ, ისინი ხომ რა თქმა უნდა მე
არ მეკუთვნის, თუმცა ამგვარ სიტუაციაში სიამოვნებით
ვეტყოდი ორგანიზატორს : ტ.... გაიკეთე! არა ასე ალბათ არა,
ასე: როგორ ბედავ?!
ხოომ, მე ნამდვილად არ მიყვარს უცნობი თაყვანისმცემლები,
ისეთები წარმოდგენაც რომ არა აქვთ შენზე და სიყვარულს გიხსნიან.
მაგრამ არ მესმის ამაზე რატომ ვყბედობ, ნუთუ სხვა არაფერი გაქვს
ძვირფასო სათქმელი?
- დამარტყი თუ ეგრე ძალიან გინდა!
ხელებს მოვიხვევ მუხლებზე და გავირინდები ბურუსში
მერე მოვა ჩემი ფისოც, კუდს გამისმევს ნიკაპზე. მე კი
მაინც არ გავინძრევი. თვალები ღია მექნება, მაგრამ გაშეშებული.
პოსტი დამიძველდა, ამას ხომ გუშინ ვწერდი.

კლონგლოუზის გაყინულ კუნძულებს რომ მივაღწიეთ
თმები უკვე წელამდე გამზრდოდა სერენდონის ჰავის
წყალობით, ახლა კი ისე უცებ დამიარა სიცივემ სხეულში
თითქოს ცივი წყლით სავსე აბაზანაში ჩავწექი. საჭმელი,
როგორ მშიოდა, მაგრამ ჩემს შესაგებებლად არავის შეუწუხებია
თავი როგორც ჩანს, უცებ სიბრაზემ შემიპყრო, - ზებულოონ!
იგი უცებ მოვიდა, მშვიდი სახე ჰქონდა როგორც ყოველთვის
და მორჩილად მიყურებდა, მაგრამ მის თვალებში თითქოს
ყოველთვის ვამჩნევდი რომ თავი ჩემზე ჭკვიანი ეგონა ან
ჩემზე ძლიერი, არადა ჩემი გამოწვევები მას არცერთ ტურნირზე
არ მიუღია. ვერ ვიტანდი ასე რომ მიყურებდა და ვცდილობდი
ყოველთვის მკაცრი ვყოფილიყავი მასთან. არა რაღა მაინცდამაინც
ეს სიტყვაძუნწი მომიჩინეს მცველად, ერთი წელია სულ ჩემთანაა
მაგრამ მასზე თითქმის არაფერი არ ვიცი. ნეტა რამდენი წლისაა
ან ბრძოლა როდის ისწავლა? მმ. ადრე თუ გვიან აუცილებლად ვასწავლი
ჭკუას. - ახლავე გაგზავნეთ რამდენიმე კაცი კურონის სასახლეში
და გადაეცით ჩემს დასახვედრად მოემზადნონ. შენ კი იქნებ რამე
თბილი ტანსაცმელი მომიძებნო, სულაც არ მინდა შემცივდეს.

*******

სამანდამ ნელა მოწრუპა ყავა, ჭიქას მოაშორა ტუჩები,
რომელსაც წითელი ლაქა გაუჩნდა მის კვალზე და ახლა
სიგარეტი მოქაჩა ნებიერად. - ასეა ძვირფასო, დროა
შამპანურის აბაზანები მივიღოთ. გვერდულად გაიღიმა, ერთი
ფეხი მეორედან გადმოიღო და მკვირცხლად წამოხტა.
- გახსოვს საიდან დავიწყეთ? ახლა ყველაფერი გვაქვს.
'' ო დროო დროო მზისფერ თვალებს ანათებ ქალაქს
და გავუყვებით უცნობ ქვაფენილს თეთრი ბაფთებით''
წაიმღერა მან. მის ფრჩხილებზე ვარსკვლავები ბრჭყვიალებდნენ.
ოჰ ამერიკის მზეო გამათბე გამათბე მე უცხო არ ვარ.
კვერცხი ნელა გავხვრიტე და აივანზე გავედი, სამანდა ტელეფონზე
ლაპარაკით ცნობისმოყვარედ გამომყვა უკან. ძირს ჩავიხედე და მერე
გაღიმებულმა შევხედე მას, მან გამაფრთხილებელი სახე მიიღო,
თუმცა მისი ხმა ისევ ფისოსავით კნაოდა : დიახ მისტერ რეტფორდ...
მე უხმო მიმიკით გამოვაჯავრე მას, მერე გავიკრიჭე და რამდენიმე
წამში მისტერ დუნოვანის მელოტ და გარუჯულ თავზე ყვითელი
სითხე ალიპლიპდა. სანამ იგი ფრანგულად მლანძგავდა და მე ენაგამოყოფილი
ვეჯღანებოდი სამანდამ კომბინიზონში ჩამავლო ხელი და სახლში ძალით
შემათრია. ჩემს საქანელა სავარძელში ჩავხტი კმაყოფილი და გაღიმებული.
სამანდამ ყურმილი დაკიდა და ტუჩებმოკუმული სახით მომაჩერდა.
- ახლა შეგვიძლია შოკმანჟეები გავაკეთოთ და კრის კერეტი და მისი
ზორბა ძმა შენთვის - დავპატიჟოთ, მერე კი ლუდის ქილას ვესვრი
დუნოვანის კრიალასა და მრგვალს. არ გეწყინოს მაგრამ შენი ვილი
მართლაც ზორბა ვინმეა, კრისიც ვერაა დიდი ჭკუისკოლოფი, მაგრამ
მე მოვიფიქრე როგორ შეიძლება მისით გავერთო.

გული მერევა

წერა მინდა და ვეღარ ვწერ და რა ვქნა? ხელები მიდევს
გაშეშებული კლავიატურაზე და ვიყურები სადღაც მონიტორს
მიღმა. ნუ წაიკითხავთ ამ პოსტს, ძველები წაიკითხეთ რა. (:D)

ზაფხულის სიცხეში ყოველი დღის მზე გაფერმკრთალდება
მის თვალებში ... და
მე ვერ ვხედავ მზეს.

ეხლაც დარწმუნებული ვარ და არც არასდროს არ შევმცდარვარ
როცა ვიცი რომ ამინდი ჩემი განწყობის მიხედვით იცვლება.
არც ძველი ნაჩუქარი საყურის დაბრუნებას ვითხოვ და არც
გადაწერილი წერილების, სრულიად არაფერია ჩემთვის.
რას მოველი? არც არაფერს, დავიღალე, ვისწავლე(?), მაინც ვერ
თუ არ შევიცვალე.
''მინდა ყველაფერი ლამაზი, მსუბუქი როგორც თხილის ხეთა
ჩრდილთა თამაში. ჩუქება თმების სურნელის და თვალთა პირველი
გახელა დილით. მინდა კიდევ და კიდევ ბევრი სისულელე ვთქვა,
ყველაფრის თავდაყირა დაყენება, ცხოვრებას არ ვგულისხმობ,
რა უფლება მაქვს, უბრალოდ საგნებს. მინდა სევდიანი თვალების
მზერა, გახარებული თვალების მზერა, გაბრაზებული თვალების მზერა,
დაბნეული თვალების მზერაც მინდა და კიდევ ერთიც.
ხო, დიახ, ვაღიარებ ჩემი თითქმის ყოველი წინადადება ''მინდა''- თი
იწყება და არცერთ მათგანზე არ ვაპირებ უარის თქმას ან რაიმე
დათმობაზე წასვლას. მაქვს სუსტი პასუხისმგებლობის გრძნობა, არ
ვფიქრობ რა მოხდა და არ ვნანობ წარსულში ჩადენილ შეცდომებს.''
სე სე ზე ზე რე რე მე
ძალიან მსიამოვნებს რომ ვიყინები, მსიამოვნებს რომ
გული მერევა, არა, ვერ გაიგე ''მერევა'' გული ანუ გული
''მერევა''.