იგი

იგი უხილავი გარსითაა შემოსილი...
ღრმად შეისუნთქავს ჰაერს და თმაზე მზის სხივთა ციაგი გადასდის, ზემოდან რომ ეშვება თეთრი ღრუბლების გვერდაქცევით, გაივლის მაღალ ხეთა მწვანე აჩრდილებს და მას
გადასდის თმაზე მზე, დაბადებიდან ... მზის დაბადებიდან...
ხავერდოვან ხმაურში გაყუჩებული სიმშვიდით რაღაცით სავსე და ხან დაცლილი
არ ითვლის წამებს უკვე დიდი ხანია, მას შემდეგ რაც გავიდა საუკუნე მისი დაბადებიდან
მიწიდან ამომავალი ორთქლი რომ ეხვეოდა და მის ახალშობილ კანს სინაზის
სამარადისო ნიშანს აძლევდა, ვეშაპები დაცურავდნენ სადღაც ზღვაში და ნაპირზე კი
შრიალებდა სირინოზთა თმები მაშინ ჯერ კიდევ ლიცლიცა და ფერადოვან ჰაერში,
ზღვის ამ მარადისი ქალწულების, თავიანთი სიმღერით რომ გამოხატავდნენ სიხარულს,
მოგვრილს მისი დაბადებით, ან ასრულებდნენ გარდაუვალ მოვალეობას.
კანი მისი იფერებოდა, ფერით რომელსაც სამყარო ოდითგანვე ქმნიდა მისთვის და
უსასრული უსასრულობის შემდეგ შეეძლო და მოეხერხებინა...
კანი, რომელიც საუკუნეების შემდეგ დაიბურძგლებოდა შეხებისაგან და გამჭვირვალე
ბუსუსთა შეგრძნება გაკვირვების უცნაურ ტალღებს წარმოშობდა ცნობისმოყვარეობის ზედაპირზე,ზედაპირზე რომელიც დაონდობლად მთელი ვნებით იზიდავდა
სამყაროს ყველა საიდუმლოებას, მოულოდნელად რომ წააწყდებოდა
და აღმოაჩენდა ხავსითა და მტვრით დაფარულს ან კრიალასა და
მბრწყინავს. სინამდვილეში თვითონვე იზიდავდა მათ, იგი ვინც
დაბადებიდან საუკუნის შემდეგ დროს აღარ ითვლიდა(იმ დრომდე არც დაითვლის),
იზიდავდა მათ როგორც ღამის სინათლე პეპლებს, რომ გაეთავისებინა,
მოეხიბლა, გაერთო თავი და შემდეგ უკვე შთაენთქა ცნობისმოყვარეობის
უძირო მორევში, იმ იმედსღა უტოვებდა რომ ოდესმე მოწყენილს
შეიძლებოდა ისევ გამოეხმო იმ უხილავი ფსკერიდან რათა თავიდან შეეცნო...

გაივლის ერთი წელი ამ შეხებიდან, როცა მან ვერ იპოვა გზა არ
დანებებულიყო (სინამდვილეში სწორედ დანებება სურდაკიდევაც)
არა, არ გეგონოთ რომ იგი დამარცხდა ან ვინმეს წინაშე აღიარა ეს დამარცხება,მან
თავის საკუთარ თავს ზავი დაუდო.... გაივლის ერთი წელი
და სხეული, რომელსაც მოეშორებინა ის უფორმო გარსი,
რომლის კვალიც კი სამარადისოდ გაექრო, რადგან სხვანაირად
უბრალოდ არც შეიძლებოდა მომხდარიყო, სხეული რეალური
ექსპერიმენტების ობიექტი გახდება. ექსპერიმენტების,
რომლებსაც თვითონვე ანუ ჩვენვე ვიგონებდით, და ამ ერთი
წლის თავზე ვინებივრებდით ამ სხეულებს შოკოლადის
აბაზანებით, პატარაბურთულებიან ჟოლოს უამრავ ნაყოფთა
უდარდელი და სასიამოვნო სრესით, ცხენეზე გულაღმა წოლით
მზის ქვეშე, უდაბნოს ცხელი ქვიშებით, ეკლიან ყვავილებზე
ფერებით და ყველაფრით რაც სასიამოვნო იყო, ან შეიძლებოდა
ყოფილიყო რათა გაგვებერა სიხარულის თავშეუკავებელი
ბუშტები და ჩვენთვითონვე დაუყოვნებლივ გაგვეხეთქა
ურცხვი და უტეხი შეტევით, რომლის მოწინააღმდეგეც იცოდა რომ უკვე განწირული იყო...

PIANOMAN

არა, არაფერი, უბრალოდ ვფიქრობდი, რამდენი ლოდინის წამი შეიძლება ჩაეტიოს ერთ წამში...
საშინლად ვწუხვარ, ახლა, როცა ვგრძნობ ჩემს პოსტს სენტიმენტალობის აბლაბუდაში გახვევა
რომ ემუქრება. მაგრამ იგი არ დაგიდევთ არანაირ წუხილს და განცდას...
უაზრობის ქსელში  თუ გახვეულხართ?

გამარჯობათ სერ, დაიბანეთ ხელები, ეგ ბეჭდებიც მოიძრეთ, შემდეგ წამომყევით... მე დავჯდები
და მოვუსმენ, ოხ სიამოვნებით მოვუსმენ გაშეშებულ სკამზე ვერგაშეშებული სხეულით მიკრული
თქვენი თითების ჩემს როიალზე დაჩნეული წამიერი ანაბეჭდების შედეგს ჰაერში.

ნუ გაწითლდებით ახალგაზრდავ, ნუ შეგაშინებთ მე რომ ვარ გვერდით,
ოხ, მოიშორეთ ეგ ბავშვური შეკრთომა სახიდან, ბოლოს და ბოლოს
მე ხომ აქ ვარ, შიშველი ყელით, თმაგაშლილი....გაოცებული ნუ
წახვალთ.



მზის სითბოს ვგრძნობ, რომელიც ისე შორსაა თუმცა მისი სხივები მაინც აღწევს
ჩემამდე.
სარკეში იყურება, სახეზე თეთრი ქაფი უსვია, რომელსაც ნელა იშორებს საპარსის სწორი
ჩამოსმით... ოთახიდან დაბალი მუსიკის ხმა გამოდის... ტუჩებზე თითებს ისმევს,
სახეს იმშრალებს თეთრი პირსახოცით, ჩამრთველს გადაატრიალებს და უახლოვდება
სიმშვიდეში გარინდებულ ოთახს.
ამერია ირგვლივ ყველაფერი, სიცარიელე ასეთი ჭრელი არ უნდა იყოს.
იგი შორიდან მოვიდა, ყოველთვის ასე მოდიოდა, მხოლოდ სიარულით,
მას ფრთები არასდროს ჰქონია, თუმცა თვითონ ამის შესახებ დარწმუნებული არ
არის. მოდიოდა ფეშიშველი უდაბნოს ცხელ ქვიშებზე, ოკეანის გლუვ ზედაპირებზე,
ნამიანი ბალახებით მორთულ მიწაზე... ის ეხლაც მოდის...
მინდა წამი როცა ყველაფერი გაქრება და ჩვენ დავწვებით წყლებზე, ბალახებში,
გვერდიგვერდ და ხელებგაშლილნი და მაშინ ამბობს, რომ დედამ ასწავლა
ბავშვობაში არასდროს შეეხედა მზისთვის, მაგრამ იგი იმ წამიდან ცდილობდა
ამის გაკეთებას.

დაბნელდება, საუკუნეები გაივლის, ყველა მიდის, ჩვენ კი ისევ ....
მე ვიცი რომ იქ არ არის არავითარი სიმშვიდე, იქ მხოლოდ ქაოსია.
სრულიად უაზრო პოსტი.
 წვიმის წვეთები მდინარეს ამღვრევენ და ადიდებენ,
მაგრამ ყველა არა, ზოგი მიწაზე ცვივა და პატარა ტალახიან გუბეს ქმნის,
რომელიც უკვე დასაშრობადაა განწირული, მაგრამ სანამ არსებობს
შეგვიძლია ვიხტუნავოთ შიგნით, გავიწუწოთ ტალახიანი წყლით და
ბევრი ვიცინოთ. ან უბრალოდ ვუყუროთ საკუთარი თავის მღვრიე
და მოლივლივე ანარეკლს.
არაფრის თქმა არ მინდა, მოვა დრო როცა ვიტყვი იმას, რაც უნდა ვთქვა,
სხვა გზა უბრალოდ არ არის.

გაწელილი ღიმილის ფონზე

'ხმა მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა''. უდაბნო მე ვარ...... მღაღადებელიც... 

დამხრჩვალი ხეებისაგან სასახლეებს იშენებენ ბუები. დაატრიალებენ თავებს და დაჭყეტილი თვალებით აირეკლავენ ვარსკვლავების სიჩუმეს.

ნელნელა არარაობისაკენ მივდივარ, ვშორდები უბადრუკ ''მეს'' და არარაობა ''მეს'' ვუახლოვდები. ძველი ''მეს'' კანონების ფუყე ციხესიმაგრე ნაწილ-ნაწილ იშლება, მის ადგილზე აღარაფერი აშენდება, მხოლოდ ნაცრისფერი ქვის გროვები დარჩება შთამომავლობას თვალის ასახვევად.

დრო? დრო არ არის სამი, იგი ერთია და სამსახოვანი. (ირონიით დამტვრეული ღიმილი) დრო არასდროს გვკარგავს, ჩვენ ხშირად ვერ ვპოულობთ მას. დროს (არას) დროს არავისი არ ეშინია რადგან ყოველთვის იცის რომ ბოლოს მაინც თვითონ დარჩება გამარჯვებული.

ღმერთს არა აქვს სახე... ღმერთი შორს არის... გრძნობები? არანაირი გრძნობები... ტომარაჩამოცმული არსებობა... ცოდნა? არანაირი ცოდნა, მხოლოდ სრული უარყოფა, გაწელილი სიჩუმე ძვლების სირბილეს მოჰყვება როგორც ეშხიანი დელიკატესი.

სუფრაზე ნაირნაირ კერძებს არიგებენ : წითელს და გატრუსულს, ჩაჟამულს და ორთქლიანს, დამჭკნარ ქიშმიშიანსა დაგაწუწულს, უფერულსა და კოხტას, ოთხკუთხედსა და ოხშივარავარდნილს. თითქოს უნდა გამოიცნო ეხლა რა ხდება. თვალი და ცხვირი ტვინს გადასცემენ აღქმულ მშვენიერებას, ტვინი ამუშავდება გამჭვირვალე ძაფებით და უკავშირდება ენის რეცეპტორებს, ნერწყვი მოგდის, თვალები ხარბი სიხარულით გევსება მომავალი დაკმაყოფილების შეგრძნებით და ხელის სხარტი მოძრაობით მიადგები ჩანგალს რათა პირველი მსხვერპლი ამოირჩიო. თითქოს ადვილი იყო გამოსაცნობად, თუმცა თქვენ შეცდით. შიმშილი შეუთანხმებლადა და უტიფრად გაიპარა მუცლის უხილავი ღრუდან, როგორც ჩანს თქვენმა შიგნეულობამ იგი ვერ მოხიბლა. (მწვანედ გაზინზღლული ღიმილი) 

ოხ ეს ჩაჟამებული დღეები! გამხმარი დღეები! სვავი დღეები! ყორანი დღეები! გულწასული დღეები... დაორთქლილი სარკესავით დაბინდული ვარ. ვიღაცის ჰერბარიუმში ჩაკრული შემოდგომის გამხმარი ფოთოლივით მოწყენილი ვარ.

ბავშვი რომ ვიყავი მეგონა ტირილი სახიფათო იყო, რადგან შეიძლობოდა ჭიანჭველა მომკვდარიყო ცრემლით, რომელიც უსამართლოდ დააცხრებოდა მის ფაციფუცა ცხოვრებას. თურმე ვცდებოდი, ახალმა დაკვირვებებმა დაამტკიცა, რომ ჭიანჭველას შეუძლია პატარა ცრემლის ზღვა გადალახოს.

ბოლოს ყველაფერი წაიშლება და მხოოდ გრძნობები დარჩება, გრძნობები, რომელიც ჯერ არ არსებობს. არავითარი გონება! მხოლოდ გრძნობები შექმნიან იდეალურ იმპერიას.


ყოველთვის ურცხვად ვიტყუები.