მე-ჯეჰუ, ჯესე და ჯერაჰი(ციკლიდან - პათოლოგიური წინდა)

მე-ჯეჰუ, ჯესე და ჯერაჰი ერთად ვცხოვრობთ. უკვე 1 წელი და 8 თვეა. ჯესე ფოტოგრაფია, მე რეკლამის დიზაინერი. ჯესეს მხრებამდე გაზრდილი წითური თმა აქვს, მე ვგიჯდები მის თმაში მზის ათინათის ყურებაზე და თითების ჩარგვაც მიყვარს. ეს მამშვიდებს. საერთოდ ვგიჟდები ჯესეზე. ისიც გიჟდება ჩემზე. ასე ამბობს თავის დღიურში. მე დღიურებს არ ვწერ. მაგრამ ბლოგი მაქვს. საერთოდ უცნობებს შეყვარებულები, საყვარლები ან ცოლ-ქმარი ვგონივართ ხოლმე. ჩვენ კი ვხალისობთ - და-ძმა ვართო. სასაცილოა, რო გვნახოთ, ის მაღალია, წითელთმიანი და მწვანეთვალება. მე დაბალი და სუსტი, თანაც წაბლისფერთმიანი. სინამდვილეში ჩვენ სექსიც არ გვაქვს. მიუხედავად იმისა რომ ერთად გვძინავს. ნუ მაშინ მაინც თუ ის თავის რომელიმე სურვილის ობიექტთან არ არის სექსით დაკავებული, ან მე ჩემსასთან. სხვა შემთხვევაში ჩვენ ჩვენს მეწამულ, პრიალა გადასაფარებლიან და უზარმაზარ ლოგინზე წამოვეგდებით ხოლმე და ვტკბებით ერთმანეთის ყურებით. შიშველი ისეთი ლამაზია, ანტიკური ხანის რომელიმე ცნობილი მოქანდაკის შედევრს მაგონებს. -შენ მკერდზე ვგიჟდები ჯესე. ათას რამეს ვიგონებთ ხოლმე ლოგინში. ხან გიჟებივით ვსუნავთ ერთმანეთს, ერთხელ ყინული მოვიტანეთ და ერთმანეთს დავადნეთ. ალბათ სექსიც გვექნებოდა ორი მიზეზი რომ არ გვიშლიდეს ხელს,- ჯესეს ქალები არ იზიდავს, მე კი პედერასტები. თუმცა ჩვენ უსექსოდაც ვგიჟდებით ერთმანეთზე. ხშირად გვიოცნებია ერთი ზომა ტანსაცმელი გვქონოდა, მაგრამ ეგ არ გვიშლის ხელს ერთმანეთის ტრუსები ამოვიცვათ. თუმცა ჯესე ჩემს ტრუსში ძალიან სასაცილოა, თავისი დიდი ინსტრუმენტი არ ეტევა და ხანდახან მისი ბიჭებიც ეჭვიანობენ გოგოს ტრუსიკზე. მერე ამ ამბავს მიყვება და ორივე ვხარხარებთ. ჯერაჰი ჩვენი ძაღლია. ორივენი ვგიჟდებით ჯერაჰზე და დღეში რამოდენიმეჯერ ვასეირნებთ. როცა სამივე ერთად ვართ. ეს ნამდვილი იდილიაა. ჯერაჰი ინდოეთიდან რომ მოვდიოდით მე და ჯესე, მაშინ ვიყიდეთ. მახსოვს, მზემოკიდებული ჯესე წყლის პირას, ჩამავალი მზის ფონზე, წითელი ვაშლის კბეჩით აათვალიერა ჩემს ხელებში მოკალათებული ცუგა და გაღიმებულ სახეზე მომითათუნა ხელი. ჯერაჰი, რომელიღაცა ინდოელი პრინცის სახელზე დავარქვით. ჯერეჰს ჩვენ ვუყვარვართ ყველაზე მეტად, ჩვენს შემდეგ კი ჭამა. განსაკუთრებით კი შოკოლადიანი პეჩენიების. ხოდა ჩვენც ჩემხელა ყუთებით ვყიდულობთ შოკოლადიან პეჩენიას და აგურისფერ ჩაის და ვემზადებით ჩვენი შაბათის ტრადიციული რიტუალისათვის. ფარდებს ჩამოვაფარებთ, ჩვენი წყლის ლეიბს, სპეციალურად ამ რიტუალისათვის რომ ვიყიდეთ გამოვათრევთ ოთახში, ინდური სანელებლებით შეზავებულ რამოდენიმე მარტივ კერძს გავამზადებთ, ტაილუა მოხუცმა რომ გვასწავლა იმათ. მერე ჩვენს რჩეულ მუსიკას ჩავრთავთ. არ გეტყვით რომელია, ეს უკვე საიდუმლოა. როი, ჯესეს მარადმწვანე მეგობარი ბიჭი ქალაქში საუკეთესი მარიხუანას მოგვიტანს, ხოლმე, არ ვიცი როგორ შოულობს, მაგრამ ალბათ უღირს, ისეთი ბედნიერია ხოლმე როცა გვასიამოვნებს. ჯერაჰს აგურისფერ ჩაიში ჩავულბობთ შოკოლადიან პეჩენიას და გვერდით მოვიწვენთ. მერე ვჭამთ, ვსვავთ, ვეწევით, ვლაპარაკობთ ათას რამეზე. ვცეკვავთ და ვეფერებით. მეორე დღეს ხომ კვირაა მაინც. როგორ გვიყვარს შაბათი. ხანდახან ჩვენს სხვადასხვა მეგობრებსაც დავპატიჟებთ ხოლმე. ყოველთვის ასეთი ბედნიერებიც არ ვართ და არც მთლად უღრუბლოა ჩვენი ცხოვრება, როგორც იტყვიან ხოლმე. ორივენი საშინლად მგრძნობიარეები ვართ და კრახით დასრულებული ან არშემდგარი რომანების გამო ხშირად ცრემლების ღვრა და გულის კუმშვები გვიწევს. არვიცი ერთმანეთი რომ არ გვყავდეს რა გვეშველოებოდა, ალბათ რომელიმე უტრუსიკო ბიჭიკოს გამო, ცალ ყვერზე რო კიდიხარ დეპრესიაში ჩავვარდებოდით. თითქმის სულ შეყვარებულები ვართ მაინც და ერთხელაც არ ყოფილა შემთხვევა, ერთმანეთის გემოვნებაზე რომ გვეკამათა. ხელფასს რომ ავიღებთ სახლის კინოთეატრის ყიდვას ვაპირებთ. მოვაწყობთ ხოლმე მერე ახალ, პარასკევულ რიტუალს. თქვენც დაგპატიჟებთ. ოღონდ ვინც მოვა ყველამ რაღაცა უნდა მოიტანოს. აი მაგალითად როი პლანს მოიტანს რა თქმა უნდა, პედრო თხილს. ფლორი სურნელოვან სანთელს. პაშა ძაღლის საპონს ჯერაჰისთვის. თქვენც რამეს მოიფიქრებთ. თუნდაც ფოსფორისფერი პრეზერვატივი მაგალუთად. არა, გასაბერი ქალი აბა რაში გვჭირდება, არც კაცი არ გვინდა. რამეს მოიფიქრებთ.

ისე მინდიხარ...

ყვითელი შუადღეები ქვიშიან ქარში მახვევს მდინარის ნაპირას,
წითელი საღამოები მთის პირებზე სიმშვიდეს მაფენს,
ლურჯი ღამეები, ვარსკვლავებით მოჭედილ ციანი,
ოცნებით მამკობს...  


ნეტავ ოდესმე მეყოლება სელაპი ,ან თუკი ვნახავ? - არამგონია.
ისე მინდიხარ...
თაგვივით მივემართები ყველის სუნით გაჟღენთილი ცხვირით, არ ვცნობ ხაფანგებს და სიბნელეში ვიკარგები ცხიმიან , მარილოვან სამოთხეში...
ჩემი ხანმოკლე რომანები მიყვარს. ბავშვური რომანი. ტუჩები. ჰმ.
საერთოდ დესირეს ობიექტი თუ არ მყავს(ან მყვანან) სიცოცხლე გახუნებულ მაისურს ემსგავსება, მოგონებები-დაცლილ სუნამოს ფლაკონს. ცხოვრება კი ბებერი ალიგატორივით შეშდება და საერთო ტონს ერწყმის. ნაცრისფერს.
შენ კი კარიც არ მიიჯახუნე ისე გახვედი. გასაღებიც არ წაიყოლე და დამტოვე ასე ნარინჯისფერი ფარდების ფონზე ამაყად თავაწეული და უაზრო ღიმილმოფენილი. ვადაგასული კონსერვის სუნით აყროლებული ცარიელი მაცივარივით გაყინულ ბინაში. კედლებს მიღმა უღიმღამო მეზობლების გარემოცვაში. ნახევრადდაცლილი კბილის პასტის, ორი გაფხორილი ჯაგრისის, და შენი დეზოდორანტით გარემოცული სააბაზანოს სიახლოვეს, ჩვენს გამძლე დივანზე ჩამომჯდარი.
აგერ ეს ბიჭი კი მიღიმის ავტობუსში, ჰმ. 16 -ს რო ვიყავი ამის მახინჯი ძმაკაცი მიყვარდა, ამას ვერ ვიტანდი.
საერთოდ ზოგი ისეთი მაგარი ადამიანია. ეგრევე შეგაყვარებენ ხოლმე თავს. ცხოვრებაში ვეღარ ნახავ, არც ეცდები მათ ნახვას. რო ნახო უსიამოვნოდ შეიშმუშნები, მაინც გესიამოვნება, მაინც ყოველთვის გახსენდებიან ხანდახან. მახსიერების რომელიღაცა უჯრედში მოთავსებული. ცნობიერსა და არაცნობიერ საზღვარს გამოკიდებული ადამიანები.
შენ არ მიგულისხმიხარ ჩემო საყვარელო, შენ ახლაც სიამოვნებით შეგაშინებდი. უცებ რომ გამოხტებიან ხოლმე საიდანღაც და შენ მიდიხარ მშვიდად და ამ დროს გული ...