დროა ჩამოვიწმინდოთ მტვრიანი მელანქოლია, დავიბერტყოთ ტანიდან
სინანულის ყველა ნარჩენი, შევაფურთხოთ წარსულის ილუზიებს,
გავსრისოთ ყველა თურმეობითი ვარიანტი შეთხზული რეალობისა,
ცინიზმსაც კი დაცინვით ზურგი ვაქციოთ. დროა, დროა მწვანე, მკვახე,
ახალი ნაყოფის ჩაკბეჩის... დროა... ეგ თქვენი დამჭკნარი კანი სხვას გაუნაწილეთ,
მე ზღვის გულიდან ამომავალ ორთქლზე ვიცეკვებ, პირიდან გამოგაცლით
კუბურ სიგარებს, თავს გადავიქნევ და ხარხარით გაგაბრუებთ სიწითლეში
გადასული ხელის ქავილით.
თავს ნუ მისცემთ უფლებას შეიქმნათ იდეალი ''სუპერადამიანი''-სა.
ნუ შექმნით მას თუ შეგიძლიათ, თორემ ის გაგანადგურებთ.
მომეცი რჩევა, მომაწოდე როგორც დაგრეხილი ჯაგარი ღორის,
ჩემი ლურჯი ქუდის შეხებას კი იცოდეთ რომ ყველას გიკრძალავთ.
ორი გოლიათის აყრილი ტანი, რუხი ტანები, ხრაშუნა მიწის ზედაპირზე
დატყეპნილი ნაფეხურების გამაფრთხილებელი, უხმო ჩურჩული რომ მიყვებათ უკან.
მაჭამეთ ბევრი ორცხობილა, მარწყვის წვენი მომეცით სასმელად და
მე გაჩვენაბთ ყველაზე უფრო დამთვრალ არსებას,რომელიც არ ცნობს არავითარ ფხიზელ გონებას.
გოლიათები მოდიან და იფერთხავენ საუკუნო ძილისა და ფშვინვის ბურანს
თავებიდან, გადმობრეცილს, დეგრადირებულს, დროის ნამუსრევს.
რუხი, ლორწოვანი ენებით დაიწყებენ საზრდოს ძიებას. ნუ
შეშინდებით, მე გაგართობთ, გაიღიმეთ და ნუ დახუჭავთ
თვალებს ნურცერთ წამს, რომ არ გამოგრჩეთ შემთხვევის გამო საინტერესო
რამე მომენტი.
და მაინც , ვერც კი ხვდებიან რომ მომბეზრდა იმაზე კამათი
რაც ფეხებზე ან რომელიღაც არარსებულ ორგანოზე უკვე დიდი
ხნის წინ დავიკიდე. ან თუ გნებავთ კრემაცია ჩავუტარე და
ფერფლი მღვრიე ნაკადულს გავატანე, მაშინ არც კი გამხსენებია
ორი ხელის ფერება, არც მწვანილების შეფუთული თაიგული, ჩემი ხელების
ნაცვლად წარმატებით რომ შეიძლებოდა ღიპბანჯგვლიანი, ფართუკიანი
მექსიკელი მემწვანილის უკანალი დაემშვენებინა. მხოლოდ იმ აზრმა გამკრა
თავში - ხომ ნამდვილად სასიამოვნოა ვერცხლისფერი ლითონის საათს რომ
აჩუქებ მას და წინასწარ ტკბები იმის მოლოდინში რომ ხელებზე ბეწვი მოეწიწკნება,
სახე დაემანჭება და შენ კი უკვე მომზადებული,დინჯად გაიღიმებ. ხელით შევასწორე
ტალახიანი ფეხებით გადათელილი ყვავილები.
ჩემი შორეული და შუახნის კოლეგის მზიან ვერანდაზე, სარწეველა
ფერად სავარძელზე რომ გადავწვები, წითელჩარჩოიანი დიიდი სათვალით,
ფრჩხილებზე გადაქერცლილი ლურჯი ლაქით, ''კევის'' ღეჭვით, ალბათ ნამდვილ
გარყვნილ ქალს დავემსგავსები, თუმცა მისი შვილის თვალში სულა არა,
ისეთი სახე აქვს რომ ალბათ იმის წარმოდგენაც კი უჭირს რომ მაკოცოს.
ბოლოსდაბოლოს ისევ მე მომიწევს ალბათ თქმა : ლუდი გამიხსენი თუ
შეიძლება... ამერიკის სუნი ასდის ამ ყველაფერს და 27-30 წლის სუნი კიდევ.
დასწყევლოს ყველა შეშლილი დედაბერი.
მაპატიე მე არ მიყვარს მოლოცვები, თანაც შენ მიმართ სიყვარული
განელდა და გაცივდა როგორც ერთი საათის წინ მოხარშული კარტოფილის პიურე.
ვერ ვიტან რომ მეხებიან ნებართვის გარეშე!
No comments:
Post a Comment