მატილდა კოსტა შავი კაბების შრიალით იწყებდა დილას,
გაწმენდდა სარკეს თეთრი ტილოთი, ისევე როგორც შეამშრალებდა
თავის სველ სახეს. გაუყვებოდა ბნელი სახლის ვიწრო დერეფანს
ხის სავარძლიდან ხის კარებამდე ხის სავარცხლით თმადავარცხნილი
გაარღვევდა ჭაoბისფერ ფარდათა რიგებს კარზე კაკუნის ხმას რომ
უნდობლადა და უშედეგოდ ახშობდნენ თითქოს.
მიაცილებდნენ უცვლელი მზერით სიძველისაგან გაყვითლებული
სურათებითგან მაცქერალნი მიცრეცილი შავი თვალები,
ოდესღაც ქმრისა, თუ მამისა, თუ ძმისა, თუ დიდი ბაბუის, აწ უკვე
ბუნდოვანი, მკრთალი ლანდები შორეულ დროთა, გამოკეტილნი
ოთხკუთხედში ხის ჩარჩოებით, უგრძნობი და უქონელნი,
რომ აღარ შერჩათ არავითარი ძალა-სახსარი გამოესყიდათ
თავისუფლება ხარკის გადახდით.
ხელისგულები თხილის გულივით თეთრი ჰქონდა.
კურდღლის ქათქათა რბილი ბეწვებით შეემოსა მკლავები.
ღამის 2 საათზე ჭრიალით გაიღო მაცივრის კარები. უცებ ახმაურდა ტელევიზორი.
მწვანე ჭიები დასეოდნენ წითელი ძროხის ფილტვს, მაცივრის კარი ისევ მიიხურა
და შუქებიც ალბათ ჩაქრა შიგნით(?)
ორივე გვამი აქვე მდებარე ბაღის პატრონმა აღმოაჩინა.
მოხუცი ქალბატონი მარტო ცხოვრობს ბაღის სიახლოვეს, ამბობს რომ უცნაური არაფერი
შეუნიშნავს.
თეთრი თმა ლურჯი პრიალა ნაჭრის ქვეშ იყო დატკეპნილი.
ერთი მონადირე დადის ხოლმე ხანდახან ჩიტებს იჭერს, მიჰყავს, მერე ისევ მოჰყავს და უშვებს.
კლუ მოვიდა ჩეთან, მოდი ჩემო კლუ, მოდი გადაგეხვიო.
შეგიძლია თმა დამიწნა, ქუდი დამახურე და წამოგყვები მერე,
ამოვთხაროთ, ხის ფესვებიც ამოვგლიჯოთ, ვიპოვით მაგ მოკრუნჩხულ დედაბერს
რომელ ხვრელშიც არ უნდა დამალულიყო. სანთლები არ დაგავიწყდეს.
ხოოო..... ყოველთვის მეზიზღებოდა. ხოოო..... ერთად გვეძინა......
მწვანე ფორთოხლების ტყვეობაში.
უზარმაზარი ობობა იყო სურათზე გამოსახული, გამიკვირდა როგორ
დაჭრა და ქვაბში როგორ ჩატია. შავი ფეხები წრიულად ტრიალებდნენ,
დინჯად და რიტმულად ურევდა, მინდოდა მეკითხა მისთვის, მაგრამ
ვერ გავბედე ან ვარჩიე ეს პროცესი არ დამერღვია. ლუის დრუნჩს მოვეფერე და
მზეზე აპრიალებულ დანას მივაშტერდი. კარგია რომ სუნს ვეღარ ვგრძნობ.
ხოო .... მუცელზე მეფერებოდა, არა კი არ მეფერებოდა მეხვეოდა...
No comments:
Post a Comment