ანაკრომები ჩავიყარე და წყალი დავასხი

მარწყვი მაჭამე ხელისგულებით,
როგორც ყოველთვის მე გავიღიმებ.
უკანონოა შენი ხელებით
ჩემს თმებში სევდას, რომ ვერ იცილებ...

კულტურული, გამხმარი და ვერამოძირკვული ფესვების სუნით
სარეცელზე, გამოვიღვიძე. გამოღვიძებას არ მოჰყოლია არაფერი
სასიამოვნო.
ქარი მიშრიალებს ნერვებს და არამარტო ქარი. პრობლემები
მძაგს და სისულელეების ჩახუტებაში ვერავინ მაჯობებს.
რატომ უნდა დამეკაკუნებინა კარზე, ისედაც ღია იყო და
საერთოდაც თუ ხელს გკრავენ სულაც არაა საჭირო კარებზე
დააკაკუნო.
ბლენდერს აჩხრიალებდა ყვითელ-წითელი წუწებით.
სულაც არ მადარდებდა. გული უნდა მტკენოდა?
წმინდა და უშურველი, ფერადი ღამეების ჩრდილში
გადაღლილი.
ხელში მხოლოდ გულგრილი სახით გაცნობილი არცოლების
ოდნავნაოჭიანი თითების კვალი, მათი უტყვი გამომეტყველება,
დაბოლილი ტუჩები და მე, როგორც აღქმული ბავშვი.
რომელიმე მათგანს ღიმილით რომ მიჩვენებენ საყვარელი შვილების
საფულეში ჩაკრულ სურათებს. შეღებვისაგან დამწვარი თმები
და პირები ყავების სუნებით.
ვერ ვიტან დღევანდელ დღეს, ხვალინდელსაც ალბათ ვერ ავიტან.
ის დღე მეყვარება.

რა ძნელი ყველაფერს საკუთარი სახელი დაარქვა,
ნუთუ მარტო ჩემთვის. მიშველის ზაფხულის სახლში
ბალიშებში გაწოლა და სიმღერების მელანქოლიას აყოლილი
ჩემი ლირიკა?
And I'm tired of pretending
I'm tired of fighting on my own
I'm tired of pretending
I'm tired of living in this house.
საოცრებაა თუ შეგიძლია აღქმა, ძალიან ბევრი რამის დანახვა
შეიძლება. ერთ ადამიანს ვაკლებ, გაქრა.
ერთი, ორი, სამი. არასდროს მდომნია ფრთები მქონოდა.
დღეს ბევრი რამე აღარ ნიშნავს ჩემთვის რამეს.
აღვფრთოვანდები, გავოცდები, გადავირევი და საერთოდ
ბევრი სიცილი, ბევრი ტირილი, ყვირილი და ყველაფერი.
ცხოვრება ისეთი რამეა ცინიკოსობის საშუალებას რომ
მაძლევს, მშვენიერია.
მარტოხელა კაცების სადღეგრძელო ბოლომდე უნდა დალიო.
თავის თმებში ჩარგვა მიყვარს, კიდე გაყუჩება(ოღონდ ტკივილების არა),
მიყვარს უხერხული მომენტები და წუთიერი წამები.არა წუთიერი კი არა მარადისი.

როგორ მინდა სიცივე რომ არ იყოს მაისში
გავიყინე ქარების უსასრულო თარეშში.
სიმინდების ყანები სიმინდების ყანებში.

ხანდახან უაზრობებით როგორ ვერთობი. ბევრ ბევრს დავწერ რო მოვიცლი.