დანისლული ღამეების ჩრდილში არასდროს აცეკვებული კაბების
შრიალში გახვეული დუმილის ქვეშ ვიწყებდი ტირილს, და მერე
უკვე გაისმებოდა დიდის ხნის წინ დაობებული სიცილის ხმა.
კლდემამოსილი სახეებით ქუჩებში გამომეფინეთ და მე გიყურებთ...
ოჰ ვაღიარებ მიყვარს დილა დაწყებული შენი ალერსით
ოჰ ვაღიარებ რომელიც რომ არ არსებობს, (არც) იარსებებს...
გაცხელებული ხეების რიგში
დასველებული ფოთლების ირგვლივ
თავქარიანი სიცილის გვერდით
მე ქარს გავატან კრემატირებულს ფერფლს სიყვარულისას.
ოჰ კლემენტინა კლემენტინა ყოველთვის სევდას მგვრიდა ჩაშავებული შენი თვალები.
გუშინ წიგნის საყიდლად წავედი. ძვირი ღირს წიგნები. ჰმ. კინოს სახლამდე
ავედი. აგვისტოს 5 დღე. მოდი ვუყურებ გავიფიქრე და ბილეთიც ვიყიდე.
ვუყურე მართლაც.ჩემს უკან ორი წყვილი ენას არ აჩერებდა. უაზროდ
იცინოდნენ ყველაფერზე. ფუ.ვერ ვიტან ასეთ იდიოტ ხალხს. რაღაც
მომენტებზე მეც გამეღიმა ბოროტად. თუმცა ეგეთი მდარე იუმორი არ მაქვს
ამ ფილმზე რომ მეცინა. ჰეჰ. რომ გამოვედი წვიმდა.
ნელა ჩავუყევი რუსთაველს. მაღაზიაში შევედი და ვიყიდე წიგნი.
პარფიუმერი.
თან ორ მამრობითი სქესის არსებას ვწერდი. ერთი ლუდს სვამდა, მეორე ჩაის.
მე ორივეს სიამოვნებით დავლევდი. ჰმ. ჩემს გარდა არავინ სეირნობს.
ან შეფარებულან კუთხეებში მიკუნჭულები, ან გარბიან (იშვიათები) ან რუხ
ქოლგებს მიჰყვებიან რუხი ხელებითა და სახეებით. თავისუფლების მიწისქვეშაში
ჩავედი. ძალიან დასცხო' წვიმამ და ცოტა ხნით მოცდა ვამჯობინე. აქაც იყო
საზოგადოება. ერთი ჯგუფი ფეხზე მდგომელები სვავდნენ ლუდს და რაღაც
საქმეებს ქართული სიმთვრალის სიმხიარულით არჩევდნენ. ხო ძმაო.
აბა ძმაო და თავისი მხარზე ხელის მოთათუნება, ამბავი გაგება და ჩახუტება.
სიმთვრალისაგან არეული კეთილისმყოფელი თვალებით. რამდენიმე ტიპი
ერთად ჩამომჯდარან და გიტარას აწვალებენ. კაია რომ არ მღერიან მაინც.
ორი ბიჭი იქით ზის სკამზე ორი აქეთ. მაშტერდებიან.თითქოს რამე
განსაკუთრებული დაინახეს. არ ვიცი. ერთი პატარა კაცი ''პაძემკებში''
რომ მღერის ხოლმე გიტარით სასაცილოდ ვიცანი. რატომღაც დადგა ერთ
ადგილას და დამიწყო უჩვეულოდ ყურება. თითქოს თავისი ბაღის სიყვარული
გაახსენდაო. რავიცი.მე კვლავ ვმესიჯობ. წვიმა არ ნელდება. – ვერ ახვალ ვერ
ახვალ – ირონიულად მეუბნება ვიღაც იდიოტის სიფათიანი, ნეტა რა უხარია.
ასასვლელთან ნიაღვარი იდგა. მეორე ასასვლელიდან ავედი და გავიქეცი.
რამდენიმე წუთი მივრბოდი წვიმაში. კოლმეურნეობის გაჩერებამდე.
სულ დავსველდი. თუმცა მშვენიერი იყო. უბრალოდ ძალიან დავსევდიანდი.
ამ მესიჯებით.
ეხლა კი მშვენიერი საღამოა. მე კი მარტო ვარ. მოწყენილი. თუმცა ჩემს გვერდით სარკეა
და რომ ვიხედები ძალიან საყვარელი ვინმეა.
მე მიყვარს საგნები და გარემო. ოღონდ ყველა არა. ასევე ადამიანებიც.
ხოო. იქნებ გაგახსენდეთ ვინმეს და დამაკამპანიოთ ხანდახან.
No comments:
Post a Comment