გატეხილი გულების საამქრო?

არ მჭირდება კისერდაფარული მუზა!

მცვივა ხელისგულებიდან სითბო უაზროდ, მივაყოლებ დაწყევლილი
დღეების ქაოსს, მოდით ვიღაცამ მაგრად დამათვრეთ. აშმორებულ
და სუნიან ლოგინებს გავცდეთ. შენ მხოლოდ სურვილი ხარ მეტი
არაფერი და ყვითელი საღამოების სინათლეზე სპილენძის მოთუხთუხე
ჩაიდნებიდან ამომავალ ორთქლს გაჰყვები. გახდები მორიგი ხრინწიანი
სიცილის მიზეზი. მე კი ჩაის სიტკბო შემრჩება ტუჩებზე. არ მითხრა
რომ ორთქლი წვიმად იქცევა ხოლმე. უდაბნოში წყლის დალევა მასწავლეს ორკუზიანი
აქლემების ზევით მოსიარულე შავებმა. მე კი მათ ანტენიანი რადიო ვაჩუქე და
წავედი. გახურებული ქვიშების უსასრულობა მღლიდა.

ყოველ მზედალეულ საღამოებზე მიდიოდა ''მხიარულ როჯერში'',
ცილინდრიანი ბრამენისა და მბჟუტავი მწვანე სინათლეების ფონზე
ნელა წრუპავდა ორმაგ ვისკის ყინულით და სოდიან წყალზე პატიჟებდა
შარვალკოსტუმში გამოწყობილ ჭაღარა, შავსათვალიან და ჯოხიან კაცს,
ყოველთვის გვერდს რომ უმშვენებდა და ყოველთვის ფიქრობდა იგი
მასზე''ნეტავ ბრმა ხომ არ არისო''.
მაჩუქეთ, მაჩუქეთ. რატომ არაფერს მჩუქნით? მოვკვდები იცოდე.

ვეღარაფერს ვწერ. მაპატიეთ ეს პაწაწუნა პოსტი, თუმცა ეს ხომ
ნათუშას ბლოგია ასე რომ. დაღლილობის და ყველაფერი ცუდის
ქარები რომ გადამივლის და ცოცხალი ამოვყოფ თავს აბაზანიდან
მერე იქნება დახვავებულ ჰალუცინაციათა ქაოსი. რა უცებ ქრება
ხოლმე ყველაფერი. მინდა დღეები მალე გავიდეს, გავიქცევი შორს,
იქ სადაც სხვა ენაზე ლაპარაკობენ, ყველა უცნობი და ცივია და არავინ
არ ჩამეხუტება. მე ხომ სულ ცოტა ჩახუტებები შემიძლია ავიტანო.