ყვითელი შუადღეები ქვიშიან ქარში მახვევს მდინარის ნაპირას,
წითელი საღამოები მთის პირებზე სიმშვიდეს მაფენს,
ლურჯი ღამეები, ვარსკვლავებით მოჭედილ ციანი,
ოცნებით მამკობს...
ნეტავ ოდესმე მეყოლება სელაპი ,ან თუკი ვნახავ? - არამგონია.
ისე მინდიხარ...
თაგვივით მივემართები ყველის სუნით გაჟღენთილი ცხვირით, არ ვცნობ ხაფანგებს და სიბნელეში ვიკარგები ცხიმიან , მარილოვან სამოთხეში...
ჩემი ხანმოკლე რომანები მიყვარს. ბავშვური რომანი. ტუჩები. ჰმ.
საერთოდ დესირეს ობიექტი თუ არ მყავს(ან მყვანან) სიცოცხლე გახუნებულ მაისურს ემსგავსება, მოგონებები-დაცლილ სუნამოს ფლაკონს. ცხოვრება კი ბებერი ალიგატორივით შეშდება და საერთო ტონს ერწყმის. ნაცრისფერს.
შენ კი კარიც არ მიიჯახუნე ისე გახვედი. გასაღებიც არ წაიყოლე და დამტოვე ასე ნარინჯისფერი ფარდების ფონზე ამაყად თავაწეული და უაზრო ღიმილმოფენილი. ვადაგასული კონსერვის სუნით აყროლებული ცარიელი მაცივარივით გაყინულ ბინაში. კედლებს მიღმა უღიმღამო მეზობლების გარემოცვაში. ნახევრადდაცლილი კბილის პასტის, ორი გაფხორილი ჯაგრისის, და შენი დეზოდორანტით გარემოცული სააბაზანოს სიახლოვეს, ჩვენს გამძლე დივანზე ჩამომჯდარი.
აგერ ეს ბიჭი კი მიღიმის ავტობუსში, ჰმ. 16 -ს რო ვიყავი ამის მახინჯი ძმაკაცი მიყვარდა, ამას ვერ ვიტანდი.
საერთოდ ზოგი ისეთი მაგარი ადამიანია. ეგრევე შეგაყვარებენ ხოლმე თავს. ცხოვრებაში ვეღარ ნახავ, არც ეცდები მათ ნახვას. რო ნახო უსიამოვნოდ შეიშმუშნები, მაინც გესიამოვნება, მაინც ყოველთვის გახსენდებიან ხანდახან. მახსიერების რომელიღაცა უჯრედში მოთავსებული. ცნობიერსა და არაცნობიერ საზღვარს გამოკიდებული ადამიანები.
შენ არ მიგულისხმიხარ ჩემო საყვარელო, შენ ახლაც სიამოვნებით შეგაშინებდი. უცებ რომ გამოხტებიან ხოლმე საიდანღაც და შენ მიდიხარ მშვიდად და ამ დროს გული ...
No comments:
Post a Comment